99 rocznica powołania Polskiej Policji Państwowej
„Przysięgam Panu Bogu Wszechmogącemu na powieżonem mi stanowisku pożytek Państwa Polskiego oraz dobro publiczne mieć zawsze przed oczyma; Władzy zwierzchniej Państwa Polskiego wierności dochować, wszystkich obywateli kraju w równem mając zachowaniu, przepisów prawa strzec pilnie, obowiązki spełniać gorliwie i sumiennie, rozkazy przełożonych wykonywać dokładnie, tajemnicy urzędowej dochować. tak mi Panie Boże dopomóż. ”
To słowa roty, którą od 24 lipca 1019 roku składali Ci, którzy postanowili wstąpić w szeregi nowo powstałej formacji, jaką była Polska Policja Państwowa. Pomimo, iż już dużo wcześniej na ziemiach polskich funkcjonowały różne organizacje, których zadaniem było dbanie o ład i porządek publiczny oraz dbanie o bezpieczeństwo mieszkańców. Były to między innymi : Straż Ludowa, Milicja Miejska Milicja Obywatelska czy Żandarmeria Ludowa.
Organizacje te miały bardzo zróżnicowane kompetencje, uwarunkowane przede wszystkim przynależnością terenową do byłych zaborców. Pierwsze prace nad ujednoliceniem tych formacji rozpoczęły się już w 1918 roku ale dopiero Ustawa z 24 lipca 1919 roku stworzyła podwaliny do powołania jednolitej na terenie całego kraju (z wyjątkiem Śląska – która tworzyła autonomiczną policję wojewódzką do roku 1922) Polskiej Policji Państwowej.
Na czele ujednoliconej już formacji stał Komendant Główny Polskiej Policji Państwowej. Komendant podlegał Ministrowi Spraw Wewnętrznych. Pierwszym komendantem głównym policji został Władysław Henszel. W całym kraju na szczeblu wojewódzkim utworzono komendy okręgowe, w poszczególnych powiatach – komendy powiatowe, w miastach i dzielnicach – komisariaty, a w najmniejszych gminach – posterunki.
W latach 1919 – 1939 PPP składała się z XVI okręgów i policji Województwa Śląskiego:
Okręgi:
I – Warszawski
II – Łódzki
III – Kielecki
IV – Lubelski
V – Białostocki
VI – miasta st. Warszawy
VII – Krakowski
VIII – Lwowski
IX – Tarnopolski
X – Stanisławowski
XI – Poznański
XII – Pomorski
XIII – Wołyński
XIV – Poleski
XV – Nowogródzki
XVI – Wileński.
Zadania ówczesnej Policji niewiele różniły się od tych współczesnych. Od samego początku policjanci też, poza zadaniami, wytyczone mieli zasady, jakimi musieli kierować się w swojej codziennej służbie. Etyka policjanta z lat międzywojennych dała początek zasadom etyki zawodowej, która obowiązuje współczesnych funkcjonariuszy.
Polscy policjanci w ciągu 20-lecia międzywojennego wypracowali sobie szacunek i uznanie w całej ówczesnej Europie. Niestety to, co spowodowało uznanie w oczach innych państw, w roku 1939 okazało się wyrokiem dla kilku tysięcy funkcjonariuszy. Gdy po 17 września policjanci dostali się do sowieckiej niewoli, zostali umieszczeni w obozie w Ostaszkowie. W odróżnieniu od wojskowych, gdzie ofiarami mordu katyńskiego byli głównie oficerowie, policjantów rozstrzelano wszystkich. Dla nich nie było wyjątku. Jak zeznał Dimitrij Tokariew (naczelnik Obwodowego Zarządu NKWD w Kalininie), policjanci zginęli za granatowy mundur, za to, że byli policjantami.
